De route van vandaag kennen we al zo'n beetje. Het is een aaneenschakeling van de Landelijke Fietsroutes de zgn LF-routes. Het eerste deel is de LF 13b langs het kanaal naar Oirschot. Daarna de LF11 (den Haag - Aken) tot aan Einighausen.
Het is erg warm en de wind hebben we op veel plaatsen tegen. In Veldhoven is het kermis. Gelukkig is het nog niet druk zodat we met de fiets over het kermisterrein, de eigenlijke route kunnen blijven volgen. De weg langs het Schelde-Maaskanaal is lang. Misschien zijn we voor zo'n eerste dag wel wat te hard van stapel gelopen? In Tongerlo zijn we blij als we iets kunnen drinken. Hier blijkt dat het Belgische Cola-verhaal nog niet ten einde is want de Cola Light is nog niet gearriveerd. Bij het wachten op het veer in Stokkem worden we aangesproken door een Belg om onze reserve-binnenband te verkopen. Dit hebben maar niet gedaan want ga maar weer zoeken naar een nieuwe. Ook hier is in het café vanwege de Coca-Cola-affaire nauwelijks een koel blikje drank te koop alleen maar een lauw blikje ijsthee met een smaakje. Na de oversteek van de Maas en de steile klim uit het maasdal hebben we alle twee het blikje halfvol weggegooid, zo zoet en vies!
Oververmoeid kwamen we bij Toos en Peter aan waar we letterlijk even op adem moesten komen. Na een lekkere douche, overheerlijk eten (couscous met een stoofpot(je) van geitenvlees met lekkere salades) en een koud pilsje komt een mens snel weer op krachten. Trudy, Isabel en de buurvrouw Yvonne waren ook daar en samen met de kinderen hebben we een gezellige avond gehad.

Vanmorgen redelijk op tijd vertrokken. Bram heeft ons de weg door Geleen gewezen. Het eerste gedeelte hebben we via de LF-route gedaan om vanaf Sibbe de officiële route te volgen. Het waait gelukkig minder hard dan gisteren maar het blijft erg warm. De eerste beklimmingen van de Zuid-Limburgse heuvels dienen zich aan. In Gulpen op een terrasje iets gedronken en een groot aantal fietsgenoten bleken het zelfde idee te hebben. Als we in Sippenaeken Nederland verlaten hoeven daar geen bordjes bij te staan om dit kenbaar te maken. Je merkt dit vanzelf aan de slechte Belgische wegen. Het is net als gisteren behoorlijk druk op de weg met andere vakantiegangers. Nu meer auto's die ook willen genieten van het mooie heuvellandschap maar die wel erg hinderlijk zijn op de vaak smalle weggetjes.
De beklimming naar de Hoge Venen gaat zonder al te veel problemen maar vanwege het warme weer besluiten we om, net als afgelopen jaar, in Eupen te overnachten temeer omdat volgens de kaart het nog een hele tijd duurt voordat een eventueel volgende slaapplaats beschikbaar is. Vanaf het Lac d 'Eupen gaat het snel naar beneden. We slapen en eten in het luxe hotel Ambassador (waar de Wezer rustig voorbij kabbelt) wel wat duur maar erg lekker, rustig en lux. Als je door Eupen wandelt valt direct op dat je in het buitenland zit. De auto's binnen de bebouwde kom van deze Duitstalige stad rijden zo verschrikkelijk hard. Zal hier nooit een snelheidscontrole gehouden worden?

Het heeft vannacht flink geregend. Het is een stuk afgekoeld en daardoor aangenamer fietsweer dan gisteren. De weg van Eupen naar Ternel gaat in een lange klim naar boven. Gelukkig is er niet zoveel verkeer. De rit over de autovrije wegen door het bosrijke gebied van de Hoge Venen is schitterend. Tot 2 keer toe doorkruist een stel reeën en later een vos ons pad. Hier kom je alleen maar een enkele wandelaar en fietser tegen. Ook na het verlaten van de Hoge Venen is de weg erg rustig en verbazingwekkend goed. In Bütgenbach hebben we ook dit jaar weer lekkere broodjes gegeten bij Heinen. Het was er wegens een jaarmarkt erg druk. In de plaatselijke kiosk op het dorpsplein speelde een Tiroler band, onvervalste hoempapa muziek. Op het terras ontmoeten we een stel uit Veldhoven dat ook naar Rome fietst. Ze hadden in de Hoge Venen nogal verkeerd gereden maar wat wil je als je kopieën van kopieën maakt als routebeschrijving.
De weg daalt vanaf hier naar de Our toe wat erg mooi en plezierig fietsen is.
Onderweg moeten we op de grens België - Duitsland, 1 keer schuilen tegen de regen. In een oude boerenschuur is plaats genoeg. Een ander Nederlands stelletje dat ook op de route zit, geeft er de voorkeur aan om onder de boom te blijven staan. Nadat we de beschermhoezen over de tassen getrokken hebben gaat de reis verder. Vanaf Burg Reuland, Duitsland in, gaat de weg erg steil omhoog. Een Nederlands gezin met nog redelijk jonge kinderen en volle bepakking loopt naar boven. Tijdens deze beklimming loopt voor de eerste keer de ketting van de fiets. Ook de versnellingschakelaar voor het grootste voortandwiel werkt niet meer. Gelukkig hebben we deze voor de verdere reis het minste nodig. De weg door Duitsland geeft een prachtig uitzicht over de uitlopers van de Eifel. Er wordt hier nog erg veel haver, gerst (of een combinatie hiervan) en tarwe verbouwd. De afdaling naar Dasburg op de grens met Luxemburg is spectaculair. Alleen jammer van mijn achterrem die niet goed was afgesteld en daardoor een angstaanjagend geluid produceert. In Dasburg (wat we groter ingeschat hadden) bleek de VVV( of wat hier voordoor moet gaan) gesloten. De hotelkeus bleek ook beperkt tot slechts hotel Zur Post. Voor het VVV-kantoor kwamen uit een naastgelegen café, twee Nederlanders die we later nog meer zouden ontmoeten. Hotel Zur Post bleek vol te zijn maar een tegenover gelegen vakantiewoning bleek voor de prijs van een hotelkamer te huur. Een schitterend huisje met alles d'r op en d'r aan. We wilden hier wel zelf ons potje koken, koffie zetten was al geen probleem. Helaas bleek het dorpje geen kruidenierswinkel te hebben maar bij het benzinestation, de rivier over in Luxemburg, was wel een uitgebreide winkel. Helaas, gesloten op dinsdag. Dan maar eten in het hotel. Ook lekker en niet duur. Tijdens het eten op het terras kwam het stel uit Veldhoven langs gefietst, op zoek naar een camping. Het hotel, bleek later, werd vooral door Nederlanders bevolkt. Trouwens, Luxemburg is in de vakantie sowieso één Hollandse kolonie.

Vandaag Luxemburg van noord naar zuid doorkruist. Niet voor niets gaan hier veel mensen op vakantie. Wat een schitterend land. Vooral het stuk langs de Our, het Müller- en Blumenthal. Vanaf Ehnen gaat de route aan de Duitse kant van de Moezel verder. Lekker vlak maar met erg veel tegenwind. De omweg over het spoor met verzoek om de spoorbomen te openen hoeft niet meer. Er is direct langs de Moezel een stuk nieuw fietspad bijgekomen.
In Sierck les Bains in hotel Le Central met uitzicht over de Moezel (en het spoor), overnacht. We wilden ons geestelijk voorbereiden op de rit door Lotharingen. Dit kun je beter niet in Sierck les Bains doen. Wat een troosteloos dorp en dito hotel. We hadden niet in de gaten dat het vandaag Quatorze Juillet is waardoor alle winkels gesloten waren. Gelukkig gingen de groenteboer en de bakker daagsnaderhand wel op tijd open. In een bar, vlak bij het hotel, schonk men Wieckse Witte (biere blanche) en zoals op heel veel plaatsen in Frankrijk, Heineken. Gegeten in het hotel (bij gebrek aan beter) wat niet tegenviel (lekkere vis).

Vóór het ontbijt naar de bakker en groenteboer om er zeker van te zijn dat we Lotharingen goed door zouden komen. De dag begint direct met een flinke stijging wat de spieren goed warm maakt. Dat blijkt ook nodig want zeker bergafwaarts is het koud en krijg je kippenvel en zeker niet alleen van de thril. Het blijkt dat een bepaalde gedachte door ervaring vaak versterkt kan worden in positieve of negatieve zin. Lotharingen blijkt tot nog toe erg mee te vallen. Misschien omdat we nu een maand eerder zijn dan vorig jaar waardoor alles veel groener is. Onderweg veel eindeloze vlaktes met koolzaad dat hier en daar al geoogst is (hoe?). Wat zal dat in de lente een mooi gezicht zijn als al deze velden in bloei staan. Het is waarschijnlijk daarom een ideaal vogelgebied. Verschillende koperwieken gezien onderweg. Hier en daar komen ook de bloeiende zonnebloemvelden inzicht, ook mooi. Verder blijft het in Lorain behelpen wat eten en drinken betreft. Op de fietskaart staan symbolisch diverse koffiekopjes en bestek getekend maar geen enkel café of restaurantje is er open. Je merkt dat hier geen Hollanders wonen want anders had je hier een goudmijntje aan alle passerende fietsers onderweg richting Rome. Als je hier de weg vraagt en je probeert in je beste Frans duidelijk te maken waar je naar toe wilt, krijg je voor je twee worden gesproken hebt al uitgelegd waar de weg naar toe gaat. Maar blijkbaar komt er niemand op het idee om er een bordje neer te zetten (m.u.v. Guinzeling). Voor de kruidenierswinkel in Mittersheim voor de 3^de keer het echtpaar uit Veldhoven ontmoet. Overnacht en gegeten in hotel L'Escale, erg lekker (alweer vis en nog steeds geen Franse frietjes) en gezond. De auto's en met name de vrachtauto's rijden hier erg hard (zeker geen begrenzer). Sommige houden wel rekening met fietsers waardoor het tegemoetkomend verkeer de berm in moet.

Vanmorgen vroeg vertrokken i.v.m. de grote vuurproef, de col du Donon (800m). Na het boodschappen doen fietsen we een flink stuk over een redelijk fietspad met rechts een kanaal en links diverse grote meren waar (ook gisteren overdag) niets te doen is. De weg is vlak en dat schiet lekker op. Bij het plaatsje Hemming reden we pardoes de autosnelweg op. Er staan hier geen waarschuwingen o.i.d.! Dan maar over de vluchtstrook terug en een afslag verder nemen. Ook in Hemming zelf bleek alles niet zo duidelijk, dus even moeten zoeken. Na Lorquin de afslag Les Donon gevolgd wat ook al niet volgens het boekje was. Waarschijnlijk hebben we hier wat omgereden en daardoor wat meer moeten klimmen dan noodzakelijk was. Uiteindelijk toch aan de beklimming van de col du Donon begonnen. Met op tijd even rusten valt het (achteraf) reuze mee. We hadden wel iets lekkers verdiend vonden we zelf en bestelde in het restaurant van het dorpje Col du Donon, op aanraden van het boekje, de beroemde bosbessenvlaai. Deze staat bij wijze van spreken al op tafel als er fietsers aankomen. De aanvullende salade is waarschijnlijk minder beroemd maar zeker zo lekker.
Hier ontmoetten we ook de 2 fietsers uit Dasburg weer. Twee broers uit Eindhoven (Waalre). Even geklets en daarna aan de afdaling begonnen. Helaas de verkeerde. Met dalingen tot 15% ging dat erg hard. Maar het eerste dorpje wat we binnen reden stond niet op onze kaart. De Michelinkaart erbij gehaald en het bleek dat we aan de verkeerde kant naar beneden gingen. Wat nu? Terugrijden was erg zwaar. Terwijl we de kaart aan het bestuderen waren kwamen ook de twee broers naar beneden suizen. Nog net konden we ze waarschuwen dat dit niet de juiste route was. Na enig overleg reden zij terug en voor ons zat er ook niets anders op. Het was máár 5 kilometer maar wel erg zware kilometers. Een van de twee broers heeft bergopwaarts het zelfde tempo als Henriëtte en in zulke omstandigheden schept dat een band. Boven aan de berg maken we tijdens het uitrusten wat meer kennis met elkaar en een van de twee broers blijkt een collega van het Koning Willem I college uit den Bosch te zijn. De afdaling daarna, aan de goede kant van Le Donon, was gaaf. Het vervolg 20 km langs een drukke weg was minder leuk en gevaarlijker dan de afdaling. Op weg naar col de Stiege verloren we de broers weer uit het oog. Het beklimmen van deze berg viel reuze mee en de afdaling was des te leuker. 19 km bergafwaarts schiet lekker op. In Thanville een primeur; heuse fietspaden langs de weg en een speciaal aangelegde fietsroute met bordjes bewijzerd. De eigenlijke route vanaf Scherwiller loopt door de wijndorpjes terwijl er een lokale fietsroute door de wijngaarden loopt. Wij kozen voor de laatste, misschien niet zo mooi maar rustig en vlak. In Bergheim een oud gezellig wijndorp, in hotel Le Parc, net buiten de eeuwenoude poort, overnacht en gegeten (niks bijzonders en er mogen ook honden op de kamer). In Bergheim zijn na 9 uur de dagjesmensen naar huis en valt er niets meer te beleven.

Vandaag vertrokken voor de wijnroute maar die blijkt te veel vervuild door auto's. Daarom maar weer snel de route door de wijngaarden opgepikt. In veel dorpjes worden voorbereidingen getroffen voor de plaatselijke wijnfeesten. De ooievaars in de Elzas geven een speciaal karakter aan de omgeving. Zeker 3 bewoonde nesten gezien
Allengs gaat de omgeving van wijnbouw over in landbouw dus vlakker en armer. De overstap van de heuvelachtige Vogezen naar het vlakke Rijndal geeft aanleiding tot kilometers maken. Ook het eentonige landschap hier geeft geen aanleiding om het wat rustiger aan te doen. Omstreeks 15.00 uur rijden we Basel binnen op zoek naar het HBf om vanaf hier de bewijzerde Zwitserse fietsroute 2 naar de Romeinse nederzetting August te volgen. De bewijzering valt nog niet mee. Dat kunnen ze in Frankrijk en uiteraard Nederland beter. In Basel nog een reusachtige dinosaurus tegengekomen. Wat tot nu toe uitgebleven was, vandaag dus wel. Om bij een kruising de fietsbordjes te lezen snelheid geminderd. De weg liep echter ook nog wat omhoog zodat je snel stil staat. Met de schoenen vast aan de pedalen kan je je niet staande houden en ga je om als een blok. Twee meisjes die net de kruisende weg overstaken keken wel erg verrast op en boden spontaan hulp aan maar gelukkig dienden de fietstassen als valbreker en kunnen we zonder mankementen aan de fiets en alleen enkele schaafwonden de weg vervolgen. In het Duitse Rheinfelden in hotel Oberrhein geslapen en in het naast gelegen restaurant erg lekker (het beste van de hele tocht) Geschnetseltes gegeten. In Rheinfelden was van alles te doen waaronder 's avonds een open air Kino met een film van Asterix & Obelix. In bed konden wij volop (van het geluid) meegenieten.

Vandaag na een uitstekend ontbijt gekozen voor de Rijnroute aan Duitse kant. De goede bewijzering beperkt het zoeken tot een minimum en ondanks wat kiezelpaadjes schiet dit lekker op. Vandaag is Henriëtte aan de beurt. Bij een steil stuk helling liep tijdens het schakelen de ketting van de fiets. Je staat dan erg snel stil en dan ga je. Gelukkig ook hier alleen wat schaafwonden maar wel een ernstige tekortkoming van de Koga fietsen. De Rijnroute loopt bij Herdern via een waterkrachtcentrale naar Zwitserland zowat de enige gelegenheid om zonder douane Zwitserland binnen te komen. Voor Waldshut staat aan de Zwitserse kant van de Rijn een reusachtige kerncentrale. (Waarom staan die altijd aan de grens als men beweert dat die dingen zo veilig zijn?)
Het is vandaag wel erg warm om te fietsen, zeker in open veld en het lijkt wel of heel Zwitserland aan het brödelen is aan het water (Thur). In Rheinheim zijn nog duidelijk de gevolgen van de hoge waterstanden in de Rijn van afgelopen maand te zien. Veel zandzakken en afgestorven boomgaarden. In Hohentengen een Saladteller gegeten, niet normaal zo groot en erg lekker. Onderweg hangen de Udense zwarte (kersen), zo smaken ze althans, te rotten aan de bomen. Een leer staat klaar om zelf te plukken.
We wilden eigenlijk overnachten in het eeuwenoude Karthuizerklooster. Een erg leuke plaats met geschiedenis waar we flink voor moeten klimmen en omrijden maar ook erg duur. Daarom maar doorgereden naar Frauenfeld en in hotel Blumenstein, tegenover het station, overnacht. Weliswaar iets goedkoper maar erg warm, lawaaierig en voor die prijs een minderwaardig hotel. (Waarom krijgen eendagsreizigers toch vaak de slechtste kamers?) Bij de Italiaan gegeten en later op een Mexicaans terras iets gedronken. Spijt dat we daar niet gegeten hebben maar ja ge kunt niets alles hebben.